.....

بعضی شبها بیخواب و بی تاب میشم. طاقتم رو به اتمام هست.اینکه بخوام یه موجود لطیف و پاک رو بغل کنم منو بیصبر می کنه.

یه روز خواب زایمان دیدم. وحشتناک بود.چون یه دکتر دیگه داشت به زور منو میبرد اتاق عمل. دکتر خودم رسید و نجاتم داد.

بعضی روزها همه چیز ناراحتم می کنه و من تبدیل میشم به یک مامان و همسر بداخلاق و وحشتناک.امروز دیدم نمیشه هی من بداخلاقی کنم سر همسرم.و اون هم خسته کنم. نماز ظهر می خوندم که این حالت خشم به سراغم اومد.بعد تو  نماز خودمو به زور آروم کردم و بعد اصلا به همسر بیچاره نگاه نمی کردم. چون تو اینجور موقع ها حتی نگاه کردن بهش کلافه ام میکنه. رفتم تو اتاق و روی تخت دراز کشیدم .نفس عمیق کشیدم و یه کتاب گرفتم دستم و خودمو گم کردم تو اون کتاب.همسرم فهمیده بود چه خبره. اومد کنارم و آروم گفت هر وقت خواستی بیا ناهار بخوریم و رفت. منم بهش گفتم باشه می دونی که دست خودم نیست.و بعد یواش یواش آروم شدم..به همین سادگی.

دلمو باید نگه دارم تا وسوسه نشم که آرزوهای خودمو به بچه مون القا کنم. نباید هوس های خودمو به بهانه بچه وارد زندگی کنم. اینکه چیزهای مربوط به بچه خیلی خوشکل هستند بیشتر برای جذب مامان بابا ها هست ولی من هی دست دلم رو میگیرم و از مغازه ها بیرون میکشم.

بیشتر کاربردی خرید کردم.اما یه چیزو نمی تونم کنترل کنم.و بیصبرانه منتظرش هستم.اونم خرید کتاب برا بچه هست.ئئ

الان کیکم سوخت. روشو گذاشتم برشته بشه که سوخت.

یه حدیث تو قران همسرم در زیر تفسیر آیه اومده بود که می گفت خدا درد ها و مریضی ها رو که می فرسته می خواد مرگ رو یاد ما بندازه...من خندیدم گفتم پس این کمردردها داره بهم پیام مرگ میده.همسرم نگام کردو گفت دردهای تو پیام زندگیه ! اینقدر به دلم نشست.

خب همین یه کم نوشتم چون دلم تنگ شده بود برا دوستام.وگرنه حس نوشتن نداشتم.